Son hadisələri nəzərə alan alimlər deyir ki, dünya dağılmağa doğru gedir. Dünyanı deyə bilmərəm, artıq Lerik rayonun çox kəndində həyat sönür. Vov, Vənədi, Hovil, Nısoədi, Dzdipok, Qışlaq, Loda, Bradi, Hamarat, Vjaker, Daster, Conu, Siyov, Vılıq...kəndlərini buna misal göstərə bilərəm.
50 evdən 40-ı köçən kəndlər daha da vardır. Qalanlar indiki respublikamızın dinamik inkişaf etdiyi bir zamanda sosial problemlər məngənəsində can verir. Ehtiyac içində boğulan adamların əlindən sovet dövrünü arzulamaqdan başqa heç nə gəlmir. Lerikdə demək olar ki, ölkə başçısının insanların rifahı naminə gördüyü işlərə yerli rəhbərlər tam biganə yanaşırlar. Yuxarılara yalan söyləməklə yalnız öz ciblərini düşünürlər. Odur ki, uzun illər unudulan kəndlərdə vəziyyət get-gedə ağırlaşır.
İctimai nəqliyyat olmayan yerdə yaşamağın necə çətin olduğunu hamı bilir. İndi 30 ildir leriklilər bunun həsrətini çəkir. İnsanların sağlamlığını düşünən yoxdur. Doğrudur, dağılmış kəndlərdə sovetdən qalma həkim məntəqələri gözə dəyir. Qaldı ki, onlara rəhbərlik edənlərin hamısı savadsız, iynə vurmağı bacarmayan, müalicəsi “qarpız suyu olan” feldşerlərdir. 30-da çox yaşayış məntəqəsində bir ali savadlı həkimə ehtiyacı olduğu halda, əlaqədar təşkilatlar bu barədə düşünmək belə istəmirlər. Elə kəndlərdəki mağazaların ləğvi də halal zəhmətlə dolanan adamları ağır vəziyyətə salıb. Budan istifadə edən işbazlar Lənkərandan böyük şirkətlərin vaxtı keçmiş ərzaqlarını çox-çox ucuz qiymətə götürüb şəhərə düşməyə imkanı olmayan adamlara 5 qat bahasına satırlar. Keçmiş kolxozların, sovxozların öz işçilərinin rahat həyat tərzindən ötrü tikdirdiyi yaraşıqlı məişət evləri, istirahət guşələri, xəstəxanalar, mağaza binaları, hamamlar, ərzaq anbarları, idman meydançaları...özəlləşmə adı altında məmurların əli ilə talanıb. Bankomatların yaranması üzündən yaşlı adamlar aylarla pensiya pullarına ala bilmirlər. Çünki avtobuslar işləmir, nəzarətsiz fəaliyyət göstərən ara sürücülər də 1 manatlıq yolu 20 manata gedirlər. Günlərlə “ölü” kəndlərin işığı kəsilir. O qədər hərc-mərclikdir ki, hətta iki montyorun sözləri çəp gələndə acığını işıqlardan “çıxırlar”. Qapısı bağlı, suvağı tökülmüş evlər gözə dəyəndə, palçığın, tozun içində gün keçirən qocaları görəndə ürək göynəyir, dünyanın sonunu görürsən.
Sanki qazandığımız müstəqillik Lerik əhalisi üçün böyük dərd olub. Əvvəllər heç olmasa imkansızlar ailəsini soyuqdan qorumaqdan ötrü ulaqla meşədən odun gətirə bilərdi. Artıq bu işdə məmurların ixtiyarına verilib. Kənd adamına yanacaq odun qızıldan baha başa gəlir. Rayonun əksər kəndlərinə qazın verilməsi isə 15 ildən çoxdur söz olaraq qalır. Sözün qısası, Azərbaycan müstəqil olanı Lerikdə kəndlinin günü qara əskiyə bükülüdür. Hazırki real vəziyyət bunu deməyə tam əsas verir.
Zəfər ORUCOĞLU,
Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü
