Fransa XİN Azərbaycanı Ermənistanla sazişə çağırdı - absurdun son həddi...

Jan-Noel Barrot çağırışın ünvanını səhv salıb - bu gün Azərbaycan deyil, Ermənistana bu məzmunda çağırış etmək gərəkir
Fransa Xarici İşlər Nazirliyinin şefi Jan-Noel Barrot Ermənistandan olan həmkarı Ararat Mirzoyanla İrəvanda keçirdiyi birgə mətbuat konfransında Azərbaycanın mümkün eskalasiyasını (!) istisna etmək üçün Fransanın hansı addımlar atacağı ilə bağlı sualı cavablandırarkən deyib ki, Paris Ermənistan hakimiyyətinin Azərbaycanla sülh razılaşmasına nail olmaq səylərini dəstəkləyir.
"Biz sülh sazişinin mətni üzrə razılaşmanı alqışlayırıq və Azərbaycanı onu imzalamağa çağırırıq. Bu sənədin imzalanması vacibdir, çünki bu region Avropa üçün mühüm kommunikasiya qovşağıdır", - Barro qeyd edib.
Bir neçə həftə əvvəl atəşkəsin pozulduğunu xatırladan nazir qeyd edib ki, Fransa tərəfləri təmkinli olmağa çağırıb.
Bu çağırış Fransanı və onun xarici işlər nazirini çox humanist və sülhpərvər göstərir. Bəlkə də diplomatın amacı elə bu görüntünü yaratmaqdır. Amma məsələnin mahiyyətinə vardıqda görürük ki, ədalət naminə çağırış edilməli tərəf Azərbaycan deyil, Ermənistandır. Bəzi diplomatlar sülh sazişinin imzalanmasına əngəl olan amilləri Azərbaycanın "şərti" kimi dəyərləndirirlər. Amma bu əslində Azərbaycanın şərti deyil, bu, sülhə nail olmağın ən optimal yoludur. Ona görə də, fikrimizcə, Barrot öz yaxın müttəfiqi olan Ermənistan hakimiyyətinə çağırış etməlidir.
Hərçənd, "müharibə qanunları"na görə, Azərbaycanın qalib tərəf kimi haqqı var ki, öz şərtlərini Ermənistana diqtə etsin, ondan torpaq və ya təzminat tələb etsin. Müharibənin səbəbkarı Ermənistandır və uduzan da odur. Hazırda Ermənistanın durumu birinci və ikinci dünya müharibəsindən sonra Almaniyanın durumu ilə oxşardır. Sadəcə olaraq, orada qaliblər var idi, bu nümunədə isə qalib tək Azərbaycandır.
Digər fərq ondan ibarətdir ki, dünya birliyi erməni faşistlərini İrəvana qədər qovmağa Azərbaycan Ordusuna imkan vermədi. Bunlar Ermənistanın üstünlüyüdür. İrəvanın bir üstünlüyü də Azərbaycan hakimiyyətinin humanistliyidir. Azərbaycan Ordusu 44 günlük müharibənin sonunda Ermənistanın 25 min canlı qüvvəsini mühasirədə saxlayıb əsir götürmədi. Bütün bunlar Ermənistanı ruhlandırır və özünü məğlub ölkə kimi hiss etməyə imkan verir. Lakin proses belə davam etsə, mənfur qonşularımızın tərsliyı üzündən müharibə yenidən alovlansa, Azərbaycan Ordusu erməni icması ilə sona qədər hesablaşmalı olacaq.
Yenidən o məsələyə qayıdaq ki, Azərbaycanın tələb etdiyi məsələ əslində hər iki tərəf üçün bu münaqişə səhifəsini çevrilməyin açar elementləridir. Azərbaycan tərəfi tələb edir ki, Ermənistan konstitusiyasında bizə qarşı torpaq iddası aradan qaldırılsın. Doğrudan da, Ermənistanın əsas qanununda dolayısı ilə Azərbaycanın Dağlıq Qarabağ bölgəsinə iddia varsa, Azərbaycan hansı məntiqlə Ermənistanla sülh sazişi imzalaya bilər? Almaniya öz konstitusiyasında Fransaya qarşı torpaq iddiasi ifadə etsə, bu, iki ölkə arasında münasibətlərə necə təsir edər? Hərcənd, hazırda bu iki ölkənin sərhədləri rudiment xarakteri daşıyır. Bununla belə Fransa buna dözməz.
Azərbaycanın digər tələbi münaqişənin həllinə müvəkkil olan ATƏT-in Minsk qrupunun buraxılmasıdır. Hansı ki, bu qurum 20 il əvvəl buraxılmalı idi. Çünki həmin vaxtdan Azərbaycan diplomatları bilirdi ki, Minsk qrupunun hədəfi münaqişəni həll etmək deyil, onu mümkün qədər uzatmaq, yaşatmaq idi. Doğrudan da artıq münaqişə bitibsə, sülh müqaviləsi bağlanmasının astanasındayıqsa, mövcud olmayan "münaqişənin" həlli üçün yaradılmış Minsk qrupunun saxlanmasına nə ehtiyac var? Danısıqlar zamanı hər iki şərtin haqlı olduğunu erməni diplomatlar da təsdiqləyir. Lakin bununla yanası hərə bir fantastik "bəraət" düşünür. Paşinyan deyir ki, Minsk qrupunun ləğvi ilə sülh sazişinin imzalanması eyni vaxtda həll edilsin. Axı bunun sülh sazişinə nə dəxli var?
Konstusiya məsələsində isə o deyir ki, bu məsələni konstitusiya məhkəməsi həll edir. Axı bu konstitusiya məhkəməsinin həll edəcəyi məsələ deyil, ən azı istənilən konstitusiya məhkəməsinin hakimi o qərarı ləğv edə bilər.
Sözün açığı, Ermənistan hər iki məsələdə özü üçün əl yeri qoyur ki, zamanı gəlsə, Azərbaycana qarşı torpaq iddialarını yenidən qabarda bilsin. Lakin o zaman heç vaxt gəlməyəcək. Çünki bu gün də, gələcəkdə də Azərbaycan dünya birliyinə Ermənistandan müqayisəedilməz dərəcədə daha çox lazımdir. İkincisi isə, Ermənistan bu işdə kiməsə güvənməlidirsə, Azərbaycanın öz torpaqlarını qorumaq üçün heç kimin köməyinə ehtiyacı yoxdur. Ən azı, bu gün ən müasir silahları almağa özünün imkanları yetərincədir. Ermənistan ordusu isə kredit və sədəqə kimi silah dilənməkdədir.
Bütün bu amilləri nəzərə alaraq düşünürük ki, Jan-Noel Barrot çağırışın ünvanını səhv salıb - Azərbaycan deyil, Ermənistana bu məzmunda çağırış etmək gərəkir.
Akif NƏSİRLİ