Asif Mərzili: «Qarabağda mərmi və güllə alın yazımız idi…» - MÜSAHİBƏ

Dünya Türk Yazarlar Birliynin və Beynəlxalq Jurnalistlər Konfederasiyasının (UGK) üzvü və Azərbaycan təmsilçisi, «Təzadlar» qəzetinin baş redaktoru Asif Mərzili ilə müharibə söhbəti…
-Asif bəy, mediadan oxudum ki, 3-cü Qarabağ savaşında qardaşınız oğlu Samir Məmmədov şəhid olub, bacınız oğlu Vüqar Məmmədzadə isə snayper gülləsi ilə ağır yaralanıb… Qardaşınız Rövşən Məmmədov da 1-ci Qarabağ müharibəsində bir ayağını itiruib, Qarabağ qazisidir… Müharibə və döyüş alın yazımızdırmı?
-Sənin bu sualına bir sualı da mən əlavə edim: sizin özünüz də 1-ci, oğlunuz Tural Məmmədov isə 2-ci Qarabağ müharibəsinin veteranısınız… Bəli, Azərbaycanda elə bir ailə tapmazsınız ki, ən azı özünün, qohumlarının, dostlarının tərcümeyi-halında Qarabağ müharibəsinin yaralarının izi olmasın. Çünki Azərbaycan böyük Anamızdır, hər bir kəs öz anasının-Vətənin-Qarabağın uğrunda ölüb-öldürməyə müsəlləh əsgər olmuşdur. 1-ci Qarabağ müharibəsində silahsız ordu vəziyyətində idik deyə, torpaqlarımız ermənilər və onlara havadarlıq edən, arxa duran qüvvələrin və ölkələrin sayəsində işğal olundu. Amma 2016-cı ilin 4 aprel, 2020-ci ilin 44 günlük 27 sentyabr-8 noyabr döyüşləri və nəhayət, 2023-cü ilin 24 saatlıq 19-20 sentyabr döyüşləri bir daha sübut etdi ki, Azərbaycan oğul və qızları Ali Baş Komandanın əmrinə hər an hazır idi və gücünü də döyüş meydanında göstərmiş oldu…
-Bildiyim qədər, Siz də vaxtilə Qarabağ müharibəsinin ən qaynar nöqtələrində olan jurnalist kimi fəaliyyət göstərmisiniz. Qələm də bir silah idi…
-Tamamilə doğru deyirsiniz ki, qələm də bir silahdır. Hətta deyərdim ki, son illərin informasiya müharibəsi bir daha göstərdi ki, əksər vaxtlarda söz-informasiya silahdan da güclüdür. Bəzən deyirlər ki, biz informasiya savaşında ermənilərə uduzmuşduq… Mən deyirəm, əksinə, ermənilər bu savaşda bizə qalib gəlmişdilər. Niyə, çünki onların uzun onilliklərlə apardıqları saxta informasiya savaşı, feyk məlumat və xəbərləri ayaq açıb yeriyirdi də. Dünya bizim gerçəklərimizə deyil, ermənilərin yalanlarına inanırdı. Biz isə haqlı olduğumuzu düşünür və yalan danışmağı özümüzə ar bildiyimizdən onların yalanlarına da fikir vermirdik ki, yəqin dünya ictimaiyyəti bu yalanlara inanmaz. Amma tarix və zaman göstərdi ki, bu belə deyilmiş. Ermənilər o qədər yalan danışıb yazdılar ki, axırda, hətta özləri də bu yalanlarına inanırdılar. Mən 2016-cı ildə Yesentukidə olanda Qarabağdan köçmüş erməni ailəsi qaldığım villanın qonşuluğunda yaşayırdı və ailə başçısı Ağdərənin Seyidsulan kolxozunun sədri olmuşdu. Bu barədə o vaxtlar yazmışam. Qoca kolxoz sədrinin ailə üzvləri Azərbaycandan olduğumu bilib məni qonaq çağırdılar. Düzdür, bizimlə olan və Rusiyada yaşayan qohumlar ehtiyatlı olmağımı, imtina etməyimi xahiş etdilər, amma jurnalist marağı bu ehtiyatı üstələdi, qonaqları oldum. Düzünü deyim ki, məni toy-bayramla qarşıladılar, Azərbaycan dilində söhbətlər edirdik. Qısası, mən qocanın ali təhsilli olan oğluna sual verdim ki, Şuşanı, Ağdamı… almısınız. İndiyədək orda nə qurub yaratmısınız, əksinə, Ağdamı tamam dağıtdınız, Şuşada isə dağılanlar dağılıb gedir. Sualıma sualla cavab verdi ki, sizcə niyə? Dedim, ona görə ki, Şuşa və Ağdam, elə o biri rayonlar da sizin deyildi. İnsan özününkünü dağıdarmı? Sonra qocanın Moskvada işləyən professor qızı isə dedi ki, yaxşı, Şuşa bizim deyil ki?! Dedim, axı Şuşa sizin necə ola bilər?! Qarabağ və ya Şuşa 1828-ci ildə İran və Türkiyədən Qarabağa köçən adamın olur? Və planşeti açıb erməni, rus və fransız mənbələrindən (internetdə) İranla Rusiya arasındakı Türkmənçay sülh müqaviləsini, ermənilərin köçünü və s. bildirən tarixi rəsmi məlumatları onlara göstərdim. Dözməyib dedilər ki, «Ara, məzhəb haqqı, biz həmişə sizinlə mehriban olmuşuq, Allah o saqqallıların başına daş salsın!». Dedim o daşı əvvəlcə sizlər salmalısınız, sizlər olmasa da, nə vaxtsa Azərbaycan salacaq… Şükürlər olsun, Azərbaycan 2-ci və 3-cü Qarabağ savaşı ilə o daşı birdəfəlik o düşmənlərin təpəsinə saldı və indi qürurla «Qarabağ Azərbaycandır!» deyirik…
-Asif bəy, jurnalist kimi müharibə dövründəki fəaliyyətinizlə bağlı sual vermişdim…
-Açığı, özüm istəmədim o sualınıza cavab verim. Mən 1-ci Qarabağ müharibəsi illərində «Azərbaycan» qəzetinin xüsusi müxbiri kimi daim Qarabağ bölgəsində olurdum, məqalələrim və reportajlarım da qəzetin arxivində var… Dəfələrlə ən ağır mərmi yağışına düşmüşəm, amma bəxtim gətirib.Bu barədə nə deyim, müharibədə əsas söz sahibi döyüşçülərimizdir, şəhidlərimizdir… 2-ci Qarabağ savaşı vaxtı isə Türkiyənin bir neçə saytı ilə əməkdaşlıq edirdim, hər gün iki-üç qələbə xəbərlərimizi Türkiyə mediasında yayımlada bilirdim. Müharibə bitəndən sonra məni trtajans portalı İdarə Heyətinin Azərbaycan nümayəndəsi və sədr müavini seçdilər. Hazırda Türkiyənin 3 saytının köşə yazarıyam, Azərbaycan həqiqətəlrini dünyaya çatdırmaq üçün hər ay bir neçə xəbər və ya yazılarımı həmin portallarda yayımladıram. Avropa Mətbuat Federasiyasına, Türkiyənin iki Beynəlxalq jurnalist təşkilatına üzvlüyümü isə bilirsiniz…
-Təxminən 24 saatlıq 3-cü Qarabağ savaşında ailənizdə şəhidiniz və qaziniz oldu…
-Bəli, sentyabrın 20-də qardaşımın nəvəsi Samir (əslində, oğlu idi, çünki o, körpə ikən anasını itirmişdi, ailənin tək oğlu idi, qardaşım onu oğlu kimi saxlayıb böyütmüşdü) Samir Aqil oğlu Məmmədov idarə etdiyi tankı ilə irəli hücum edərək düşmənin əsas cəbhəxanasını darmadağın etmişdi. Döyüşün qızğın vaxtında düşmənin atdığı top mərmisi təsadüfən tankın üstünə düşmüş, içərisində olan ekipajın üçü də şəhid olmuşdur. Eləcə də müddətdən artıq xidmət edən bacım oğluVüqarNəsimi oğlu Məmmədzadə də sentyabrın 19-da başlanan anti-terror əməliyyatında da kəşfiyyatçı-xüsusi təyinatlı kimi döyüşə atılmışdı, snayper gülləsindən ağır yara almışdır. O, digər qardaşı Vüsal Məmmədzadə ilə birlikdə 2020-ciilin 44 günlük döyüşlərdə də iştirak etmişdi… Allah şəhidlərimizə min rəhmət eləsin, qazilərimizə can sağlığı versin! Veteranlarımızı da Allah uzun ömürlü eləsin! Allah Azərbaycanı qorusun!
-Sizin sosial mediada "kasıb-varlı balası" söhbəti salanlara cavabınızı oxudum…
- Bu ən zərərli mövzulardan biridir. Mən bu təxribatçı söhbəti salanlara cavab olaraq müddətdən artıq xidmət keçən bacım uşaqlarının fotoşəkillərini paylaşıb yazmışdım ki, sinələrində 5-6 medalları olan bu döyüşçülər mənim bacımın iki oğludur, ikisi də 44 günlükdə döyüşüb, kəşfiyyatçıdırlar, Vüsal (soldan birinci) 44 günlükdə yaralandı, ehtiyata buraxılıb, bu birisi isə seyntyabrın 19-da ağır yaralanıb... Anasına, yəni bacıma zəng edirəm ki, axırıncı dəfə Vüqarla nə vaxt danışmısan? Mənə dedi ki, vallah, yadımdan çıxıb, o əməliyyat, bu əməliyyat, çoxdandı üzünü görmürəm. Bir də soruşdum ki, özü niyə zəng etmir, hara yoxa çıxıb ki?! Bacım mənə deyir ki, xəbərin yoxdu, Vüqar məni artıq neçə vaxtdır yaddan çıxarıb, o biri anasına sığınıb... Deyirəm, başa düşmədim, hansı anasının? Deyir, Vətən anasının... Mən statusumda belə də yazmışdım: «Allah haqqı, bu qadın mənə belə də dedi... Əzizlərim, Vətən anamızdır, onu da biz qorumalıyıq. Gözləyək ki, filan nazirin -məmurların oğlu Anamızı qorumağa gedəcək?! Gözləsək, onda da Vətənimiz əldən gedəcək! Gəlin yığışdıraq bu «varlı-kasıb balası» söhbətini!». Mənim bu duyğusal statusumdan sonra belə müzakirələrə iki gündür rast gəlmirəm artıq…
-Sonda nə deyərdiniz?
-Müşahidələrimə görə, Azərbaycanda elə bir ailə yoxdur ki, özündə, yaxın qohumlarında, dostlarında, yaxınlarında… Qarabağ savaşının qanlı izi ifadə olunmasın. Elə sənin özün 1-ci, oğlun isə 2-ci Qarabağ döyüşlərinin iştirakçısı olmusunuz. Allaha və Azərbaycanımıza, Ordumuza min şükür ki, Ali Baş Komandan İlham Əliyevin rəhbərliyi sayəsində 1828-ci ildən Qarabağa köçürülmüş, bağrımızda xərçəng xəstəliyinə bənzər yaraya-xəstəliyə çevrilmiş ermənizmidən canımız qurtardı. Bu yolda canını qurban vermiş şəhidlərimizə min rəhmət, qazilərimizə can sağlığı, veteranlarımıza uzun ömür arzu edirəm. Onlar torpağı Vətən edən oğullardır! Unudulmaz Hüseyn Cavid yazıb:
Bayraqları bayraq yapan üstündəki qandır,
Torpaq, əgər uğrunda ölən varsa, vatandır!
Dinlədi: Elçin Məmmədli